Bræðrafundur og 179 tillögur í Mjólkurbúðinni

"Bræðrafundur" og "179 tillögur" nefnist sýning á verkum Gunnars Þorsteinssonar og Þorvaldar Þorsteinssonar í Mjólkurbúðinni í Listagilinu á Akureyri um næstu helgi 15.og 16.nóvember kl. 14-17.

Gunnar Þorsteinsson er um þessar mundir gestur í íbúð lista og fræðimanna í Davíðshúsi, húsi skáldsins Davíðs Stefánssonar frá Fagraskógi. Meðan á dvöl hans stendur setur Gunnar einnig upp myndlistasýningu í Mjólkurbúðinni í listagilinu, í gamla heimabæ sínum Akureyri. Á sýningunni vinnur hann með minningarbrotin og samstarf sitt og Þorvaldar bróður síns sem hann kallar "bræðrafund" og  "179 tillögur".

 Minningarbrotin

 

„Ég vil að við gerum listaverk saman,” sagði Þorvaldur bróðir minn þegar við kvöld eitt sátum saman í litla húsinu okkar Mjallar á Laugaveginum.

Ég leit með spurnarsvip á hann en sá við nánari athugun að honum var full alvara.

Eftir að hafa farið í huganum yfir helstu möguleika til að komast undan þessu, spurði ég:

„Og hvernig hafðir þú hugsað þér framkvæmdina á því?”

Hann hafði greinilega velt þessu fyrir sér, því hann svaraði að bragði:

„Við skrifum niður fyrstu minningar okkar og gerum síðan litlar myndir við minningar hvors annars.”

Ég gleymdi að andmæla eins og ég hafði ætlað mér því ég var þegar farinn að rifja upp mínar fyrstu minningar.

Eftir að hafa rætt fyrirkomulagið á þessu varð niðurstaðan sú að þetta yrðu örstuttar sögur sagðar af barninu eins og við mundum þessi minningarbrot. Nokkra daga gáfum við okkur til sögugerðar og ákváðum síðan að setjast niður næsta laugardag heima hjá honum og myndskreyta minningarbrot hvors annars.

Ég var 33 ára hann 10 árum yngri.

Kórinn
 
„Hvernig lýsi ég upp lok vetrar í Mið-Svíþjóð árið 2000?
Jú ég hringi í Þorvald bróðir og býð honum heim til okkar í Söderhamn.
Svo heppilega vildi til að hann átti að vera með Installation í Stokkhólmi um miðjan mars og ákvað ég að gera honum tilboð sem erfitt væri að hafna.
„Ég læt fyrirtækið mitt bjóða þér hingað til að auðga listalífið í bænum. Þú gerir einhverja Installation og heldur jafnvel fyrirlestur líka. Þetta gengur upp bókhaldslega séð ef ég ég læt Ventura borga þér líka.!”
„Svona þar fyrir utan, ég sakna þín.”
Í byrjun mars lýstist heimilið okkar upp af komu Þorvaldar.
Mikið var gaman og við fórum í spinn og um víðari völl en við höfðum gert lengi.
Hugmyndin um kórinn kom fullmótuð eitt kvöldið þegar við sátum og spjölluðum um heima og geima.
Daginn eftir hafði ég fengið 23 kórfélaga kórsins í bænum til að mæta upp degi síðar á ljósmyndastofu í bænum til myndatöku. Kjartan Einarsson ljósmyndari sem var nýfluttur í bæinn var meir en tilbúinn til að aðstoða.
Þetta varð einn af þessum dögum sem gengur ekki að gleyma.
Eins og Þorvaldi var svo lagið  fékk hann alla til að vera með og skapa stemmingu þar sem sameiginlega markmiðið var að gera þetta að mögnuðu verki.
Kórstjórinn varð að vísu súr smá stund þegar bara var tekin mynd af hnakkanum á honum. Því var kippt í liðinn með myndatöku framanfrá við einbeitta stjórnun hans.
Ég hafði útvegað sal í gamalli myllu og fjöldi fólks naut þess tveim dögum síðar þegar Þorvaldur fór á kostum í fyrirlestri um þróun eigin sköpunar.
Kórinn söng á veggnum.
Blaðamenn heyrðu bara það sem þeir vildu heyra og ákváðu að hér væri á ferðinni heimsfrægur ljósmyndari sem væri ótrúlegt að fá í “Lilla Söderhamn.”
Kvöldið áður en Þorvaldur fór til Stokkhólms spurði ég hann hvað hann ætlaði að gera á listasafninu.
„Ekki hugmynd, kannski eins gott að fara að hugsa um það.”
Hann sagði mér að þegar mikið lægi við færi hann í bernskuna eða veturinn í Barnaskóla Íslands þar sem hann kenndi einn vetur efir stúdentinn og sækti sér efni.
Eftir smá vangaveltur leystist þetta þegar mundi hann eftir leik sem hann, Pési Ring og fleiri höfðu oft leikið.
„Hver deyr flottast!”
Þetta varð stef sem hann síðar notaði og þróaði í mörgum verkum.

Sýningin stendur aðeins þessa einu helgi og eru allir velkomnir